Toen ook de nieuwe kozijnen geplaatst werden, slaakte Jolanda van Steenbergen een zucht van verlichting. Na maanden van isoleren kon ze eindelijk eens zien waar haar geld heen ging. Alle andere energiebesparende maatregelen zaten verborgen onder de vloer of in de muren.

Toen Jolanda in 1999 samen met haar man en 4-jarige zoontje naar hun hoekhuis op de Molièreweg verhuisde, was ze dolgelukkig. Eindelijk had ze een huis met tuin. Zeker na het appartement dat ze hiervoor bewoonden een flinke vooruitgang. Dit was een huis waar een kind volwassen kon worden. Wat in de achttien jaar dat ze er nu alweer woont ook gebeurde. Toegegeven, helemaal onderhoudsvrij was het eengezinshuis, gebouwd in 1961, toen al niet. De achtergevel lag er wat armoedig bij. Maar de eerste grote kostenpost, na twee maanden al, was de riolering. ‘Die stond op klappen en was dringend aan vervanging toe.’

Spaarpotje

De achtergevel volgde vier jaar later. De opdracht aan de aannemer: dubbelglas en kunststof kozijnen. Een noodzakelijke ingreep, maar desondanks bleef het tochtig en koud in huis. ‘Als ik ’s nachts naar het toilet moest, durfde ik amper het bed uit. De tegels waren ijs- en ijskoud.’ Toen al wist het gezin: ooit gaan we de boel verder isoleren. Maar daarvoor moest eerst een spaarpotje worden opgebouwd. Dus begonnen ze het verschil tussen de bruto en netto maandlasten maandelijks opzij te zetten. Hun appeltje voor de dorst, waarvan ze in de loop der jaren een nieuwe CV-ketel en schuur betaalden.

Subsidie

Echt rigoureuze aanpassingen bleven echter uit. Tot Jolanda medio 2015 steeds vaker busjes van isolatiebedrijven in de buurt geparkeerd zag staan. Wat bleek? Er was een nieuwe subsidieregeling van kracht. ‘Ergens had iemand bedacht dat je mensen pas echt aan het isoleren krijgt wanneer je ze daarin financieel iets tegemoet komt. Als je kon bewijzen dat je je huis duurzaam ging verbouwen, kreeg je een deel van de kosten vergoed. Een geweldige deal, vonden wij. En na lang rekenen (ondanks de subsidie konden we niet alles van ons spaargeld betalen) besloten we het huis dan ook echt helemaal op te knappen.’

Win-winsituatie

De lijst van aanpassingen is lang. Van april tot oktober 2016 lieten ze onder andere de vloer en spouwmuur in de zijgevel isoleren, het metselwerk reinigen en impregneren én de houten voorgevel vervangen door kunststof kozijnen inclusief isolatie en HR++ glas. ‘Op de kozijnen na vrijwel allemaal ‘onzichtbare’ verbetermaatregelen”, zegt Jolanda. “Maar sindsdien voelt het huis zoveel prettiger. Die koude voeten in de nacht, weg! Ons wooncomfort is dankzij deze energiebesparende maatregelen enorm toegenomen. Het huis voelt beter aan dan ooit. En, ook niet onbelangrijk: we hebben de waarde ervan flink verhoogd en de energierekening omlaag gekregen.’ Een win-winsituatie dus, die, geeft ze toe, alleen gerealiseerd kon worden dankzij de energiebespaarlening van het Stimuleringsfonds Volkshuisvesting Nederlandse gemeenten (SVN).

Jolanda: ‘Hun aantrekkelijke leningen voor het verduurzamen van onze woning trokken ons over de streep. Ook omdat zij, in tegenstelling tot banken, niet kijken naar de waarde van je huis, die voor ons op dat moment – gezien de crisis – onder water stond.’

Verhuisplannen van de baan

Hoewel de potjes nu leeg zijn, denkt Jolanda zelfs al na over de volgende verbetermaatregel. ‘Het dak, dat moet over een paar jaar ook nog aangepakt worden. En als we dan toch bezig zijn; dan zijn zonnepanelen wellicht ook een goed idee.’ De verhuisplannen die ze hadden vóór deze ingrijpende verbouwing zijn in ieder geval van de baan. In dit huis hebben ze niet alleen een zoon groot gebracht, in dit huis worden ze oud.